แหล่งกำเนิดต้นชา

          จากการค้นคว้าในเรื่องแหล่งกำเนิดชามี 2 ทฤษฎี ทฤษฎีแรก Eden มีความเห็นว่า แหล่งกำเนิดของต้นชาอยู่ในแถบเอเชียใต้ถึงเอเชียตะวันออก เป็นดินแดนตั้งแต่แถบที่สูงลุ่มแม่น้ำพรหมบุตร อิระวดี สาละวินและแม่น้ำโขง ที่แบ่งเขตแดนประเทศอินเดีย พม่า และจีน มีจุดศูนย์กลางอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ของจีนต้นน้ำอิระวดี และแพร่กระจายพันธุ์ไปยังท้องถิ่นอื่น ๆ ลักษณะคล้าย รูปพัด จากด้านตะวันตกระหว่างเทือกเขานากา มานิปุริและลูไซ่
ตามแนวชายแดนรัฐอัสสัมและสหภาพพม่า ไปยังมณฑลซีเกียงของจีน แล้วมาทางเทือกเขาของสหภาพพม่าและทิศใต้ตามเทือกเขาของประเทศไทย ไปสิ้นสุดที่เวียดนาม
          ทฤษฎีที่สอง มีความเห็นว่า มณฑลยูนานเป็นศูนย์กลางจุกำเนิดของต้นชา เนื่องจากในมณฑลยูนานมีต้นชาป่ากระจายอยู่ทั่วไปอย่างหนาแน่นและมีความหลาก
หลายทางพันธุ์กรรม ทางด้านตะวันออกเฉียงใต้และตอนใต้
ของมณฑลพบต้นชาป่าเช่น Camellia tachangensis , C
crassicolumna กระจายอยู่อย่างหนาแน่นทั่วไป ต้นชาป่า
ต้นสูงที่สุดต้นใหญ่ที่สุด และต้นชาอายุมากที่สุดอยู่ใน
มณฑลยูนานที่เมืองเชียงรุ้ง (Xishuangbanna)
ในป่าสูงเหนือระดับน้ำทะเล1,500 เมตร มีต้นชาเก่าแก่อายุ
ประมาณ 1,700 ปี เส้นผ่าศูนย์กลาง 1.21 เมตร เส้นรอบว
ง 2.9 เมตร สูง 32.1 เมตร นอกจากนี้ต้นพืชในกลุ่มที่ใกล้เคียงกับชาคือ กลุ่ม Theaceae และ Magnolia มีมากในยูนานและได้มีการค้นพบฟิสซิล ของต้น Magnolia miocenica ในแถบทางตะวันตกเฉียงใต้ของมณฑลยูนาน